Серија текстови од м-р Радојка Наумовска, член на ИО на ДОМ посветени на подигнување на свеста против родово базираното насилство.
- Градење напнатост и неизвесност
- Акутни напади
- Тишина, или негирање
- Меден месец
Овие фази се повторуваат во круг, секогаш во истиот воспоставен редослед. Со тоа што негирањето првично е поемотивно и навистина длабоко покајно, а фазата на меден месец може да трае и до неколку години. Со текот на времето, фазата на негирање станува поладна и се поавтоматски се претпоставува дека делото е оправдано предизвикано од дејството на жртвата. Исто така, секој нареден пат фазата на меден месец е се пократка и пократка. Тие две фази се всушност клучни за тоа зошто жртвата останува во врска со насилникот. Во текот на овие фази, жртвата се сеќава на времето кога немало насилство – главно период на љубов и безгрижност. Секој пат во оваа фаза, жртвата верува дека насилството конечно засекогаш престанало.
Тоа може да биде несфатливо и фрустрирачко за оној кој и помага на жртвата, но мора да се има на ум губењето на интегритетот и личноста на лицето кое трпи насилство, генерално во текот на животот во токсични и насилни врски.
Се случува жената да има повеќе искуства од насилни врски, на пр. додека растела во основно семејство. Ова дополнително ја намалува способноста на жртвата да препознае дека е во токсична и навредлива врска. Посебно се изложени на ризик оние кои се чувствуваат несигурни, неадекватни и дека се подредени на насилство – но насилството нема правила, и тоа може да му се случи на секого. Луѓето можат да носат потенциометри за да бидат насилници и/или жртви, но не е неопходно тоа да се манифестира, па дури може да се случи и обратно.
Сепак, вистината е дека насилството не може да престане и се решава само по себе. Жртвите генерално чувствуваат одговорност и веруваат дека мора да се поправат за да престане насилството. Потоа, постои чувство на должност и одговорност и кон партнерот и, на пример, кон обврските на сопруга, мајка, сестра, ќерка…
Овие родови улоги, должности и одговорности се организирани, како што споменав претходно, токму според патријархалната структура и општествената шема. Жената е должна да страда и да се жртвува, должна е да помага и спасува (но секогаш другите, никогаш самата). Ако човек одлучува за себе, а не за партнерот или семејството, секогаш е осудуван и дополнително девалвиран. Значи, човекот кој трпи насилство всушност се плаши од реакцијата на партнерот, како и од реакцијата на општеството, а всушност на два фронта се бори со насилство и постојано чувство на безвредност и безнадежност.
