Серија текстови од м-р Радојка Наумовска, член на ИО на ДОМ посветени на подигнување на свеста против родово базираното насилство.
Доколку во било кој момент почувствувате страв од грижата на партнерот, јасно е дека тоа не е грижа туку континуирано насилство. Ова е уште поизразено ако личноста фокусирана на избегнување на состојбата на партнерот од која се плаши, смета дека неговото однесување е тригер.
На пример, тоа се мисли, односно оправдувања од типот Ако јас го направам нештото А, тој ќе го направи она Б:
Ако зготвам ручек, ќе биде тивко.
Ако децата не креваат врева, ќе бидат мирни, нема да се хистеризираат/пијат/тепаат/викаат.
Ако не носам нешто А туку нешто Б, нема да ме нарекуваат….
Ако молчам, нема да реагира…
Ако формите на мислата се таму за превенција, но овие мисли секако можат да бидат и во форма на Ако сум ова, а не она, кога веќе се појавува насилен облик на однесување. Тоа не го прави само жртвата, туку и насилникот и самото општество. Во многу ретки случаи, ќе слушнете дека се поставува прашање за насилникот и дека неговите постапки се доведуваат во прашање, најчесто прашањата се фокусирани на тоа што жртвата можела да направи и го предизвикуваат да ја премине границата и да се откаже од контролата. Насилството се негира, однесувањето на жртвата се коригира, наместо на насилникот и се е во ред додека не се наиде на следниот активирач на насилникот. Па, одново.
